Belgijska pisarka jest autorką wielu cenionych przez czytelników książek, za które otrzymała liczne nagrody literackie, w tym prestiżową nagrodę Akademii Francuskiej. Jako córka belgijskiego ambasadora spędziła wiele lat swojego życia poza granicami kraju, zwłaszcza w państwach azjatyckich: Japonii, Chinach, Laosie, Mjanmie i Bangladeszu. Sama urodziła się w Japonii i właśnie w tym kraju osadziła akcję książki, którą chcę dzisiaj polecić.
Amélie to młoda kobieta, która rozpoczyna swoje dorosłe życie od przeprowadzki do Japonii. Wybiera to państwo, ponieważ w nim się urodziła i spędziła pierwsze lata swojego życia. Chce podszkolić swoją znajomość języka japońskiego, dlatego wpada na pomysł, aby udzielać korepetycji z języka francuskiego rodowitemu Japończykowi. Szybko znajduje ucznia – Rinriego, z którym regularnie się spotyka i nawzajem szkolą swoje umiejętności lingwistyczne. Wkrótce między młodymi ludźmi rodzi się przyjaźń, która następnie przeradza się w głębsze uczucie. Ze strony Rinriego myślę, że śmiało można mówić o miłości, natomiast Amélie, mimo że zgadza się na związek, widać, że nie jest zakochana. Lubi spędzać czas ze swoim chłopakiem, odwiedzają różne miejsca w Japonii i taki układ jej odpowiada. Problem pojawia się, gdy mocno zaangażowany w ten związek chłopak oświadcza się swojej wybrance…
Analizując zachowanie bohaterki, wydaje się być ona niedojrzałą, lekkomyślną, zapatrzoną w siebie osobą. Gra na emocjach Rinriego i nie potrafi powiedzieć mu prawdy, że go nie kocha. Mało tego, przeciąga ten związek, mimo iż wie, że nie ma on przyszłości. Nie popieram zachowania bohaterki i drażni mnie jej sposób rozwiązywania problemów, mimo to uważam, że jest to książka godna polecenia. Jej niewątpliwym atutem jest przedstawienie kultury i wspaniałych krajobrazów Japonii. Poznajemy życie codzienne Japończyków, ich sposoby spędzania wolnego czasu, a także upodobania kulinarne. Ulubionym daniem Amélie, które pojawia się na kartach powieści, jest okonimiyaki, przygotowywane z krewetek, jajek, kapusty, imbiru, a także niezastąpionego sosu śliwkowego. Interesującym zagadnieniem są także różnice kulturowe, które nieraz prowadzą do zabawnych sytuacji. Do takiej dochodzi, gdy Rimri chce przedstawić kolegom swoją dziewczynę i zaprasza ich do siebie do domu na kolację. Sam spędza większą część czasu w kuchni, natomiast bohaterka, chcąc nie chcąc, musi zabawiać gości. Szybko okazuje się, że tylko ona mówi, natomiast pozostali goście jedynie słuchają. Wszelkie próby wciągnięcia ich do rozmowy kończą się fiaskiem. Dopiero po kolacji Rinri wyjaśnia dziewczynie, że jest to swoisty obyczaj w tym kraju:
„Japończycy wymyślili niesamowite zajęcie: wodzireja konwersacji, konwersanta. Zauważyli, jaką plagą wszelkich kolacji jest ów obmierzły obowiązek prowadzenia rozmowy. W średniowieczu podczas cesarskich uczt wszyscy milczeli i tak było dobrze. W dziewiętnastym wieku zetknięcie się ze zwyczajami zachodnimi skłoniło ludzi wytwornych do prowadzenia rozmów przy stole. Od razu też odkryli uciążliwość tego wysiłku, który przez pewien czas został przerzucony na gejsze. A że o te wkrótce zaczęło być coraz trudniej, pomysłowość japońska znalazła rozwiązanie, tworząc zawód wodzireja rozmowy. Ten ostatni przed przystąpieniem do akcji każdorazowo otrzymuje materiały zawierające plan stołu oraz nazwiska gości. Do niego należy pozyskanie, w granicach przyzwoitości, informacji o każdym z nich.”
Podczas podróży po Japonii bohaterka podziwia piękne, czasami dzikie krajobrazy. Szczególnie zafascynowana jest wędrówkami górskimi i determinacją Japończyków, którzy przynajmniej raz w swoim życiu wchodzą na górę Fudżi. Zdobywając ten szczyt, obserwuje rzesze ludzi podążających szlakiem. Widzi tu zarówno emerytów, jak i małe dzieci, które wspólnie z rodzicami i dziadkami dokonują tej swoistej pielgrzymki. Jest to dla niej magiczne doświadczenie.
Zachęcam do przeczytania powieści, gdyż mimo ambiwalentnych odczuć, jakie we mnie wywołała, przeważyły walory. Myślę, że taki był zamysł autorki. Stworzyła bohaterkę, której zachowanie może być różnie oceniane w zależności od czytelnika. A o to przecież chodzi w literaturze, aby każdy znalazł w niej coś dla siebie. Mnie urzekły wspaniałe opisy Japonii, jej kultury, a także malowniczych krajobrazów. Warto sięgnąć po tę powieść, aby wyrobić sobie własne zdanie na jej temat.