„Położna z Auschwitz” to wstrząsająca opowieść inspirowana losami Stanisławy Leszczyńskiej – obozowej akuszerki, która uratowała tysiące niewinnych istnień.
Do Auschwitz przybyła transportem wraz z córką Sylwią w połowie kwietnia 1943 roku. Prawie od razu po przybyciu zajęła miejsce chorej niemieckiej pielęgniarki, tylko dlatego, że udało się jej przemycić do obozu certyfikat położnej. Niedługo po tym, jak zaczęła przyjmować porody, barak w którym przychodziły na świat dzieci, odwiedził doktor Josef Mengele. Lekarz SS twardo oświadczył, że dzieci mają być topione zaraz po urodzeniu, co jednak spotkało się ze stanowczą odmową Leszczyńskiej. Do końca pobytu w Auschwitz, narażając swoje życie, Stanisława nigdy nie uległa barbarzyńskim naciskom lekarza. W obozie najwięcej dzieci umierało bowiem nie przy porodzie lecz z głodu, brudu, chorób, zimna i wycieńczenia. Stanisławie przy porodzie nigdy nie umarło dziecko ani kobieta. To działo się później, kiedy ona nie miała już na nic wpływu.
Czy Stanisławę Leszczyńską można nazwać bohaterką? Na pewno tak, bo wiele razy odmawiała wykonania poleceń głównego lekarza obozowego, czym wielokrotnie narażała swoje życie. Jednak dla przestraszonych ciężarnych kobiet była kimś więcej. Była matką. Bo tak ją nazywały i tak o niej mówiły wszystkie kobiety w baraku położniczym.
Sam widok Mamy dodawał młodym więźniarkom otuchy. Była dla nich jak prawdziwa matka, a często nawet lepsza. Jej delikatne słowa, uspakajające i melodyjne, nieobiecujące rzeczy niemożliwych, działały jak balsam na wycieńczone ciało i poranioną duszę. Dotyk szorstkich dłoni – które mocno i pewnie chwytały dzieci, które klepały małe plecki i podtrzymywały główki, które nigdy nie przerwały ani jednego życia – miał podobne właściwości. Jej opanowanie budziło poczucie bezpieczeństwa, jeśli o takim w ogóle można było mówić w obozie koncentracyjnym.
Przewrotne wydaje się zestawienie przez autorkę książki biografii Stanisławy Leszczyńskiej i Josefa Mengelego, gdyż ich losy są nieprawdopodobne i krańcowo różne. Przebywając w tym samym miejscu i czasie, reprezentowali dwie skrajnie różne postawy: bezwzględnie złą i bezkompromisowo dobrą, wręcz heroiczną. W obozie nazywano ich: „diabłem z Auschwitz” i „aniołem życia”. Mengele to cyniczny pseudonaukowiec decydujący o życiu lub śmierci tysięcy niewinnych ludzi. Leszczyńska to pokładająca ufność w Bogu akuszerka, bohaterska więźniarka, kobieta, dla której największym cudem było nowo narodzone życie. Dla pozostałych więźniów, a nawet strażników, przyglądanie się jednocześnie przykładom dobra i skrajnego zła, stanowiło perspektywę oceny własnych postaw wobec trudnej rzeczywistości.
Przedstawione kontrasty ludzkich zachowań zmuszają czytelnika do refleksji nad tym, ile wart jest człowiek i jaki jest on wtedy, gdy skrajne warunki urągają ludzkiej godności i uniemożliwiają egzystencję. Rodzi się też pytanie: co tak naprawdę wynika z dobra lub zła oraz jaki może być ich zasięg? Czytając lekturę, zastanawiamy się też nad sensem poświęcenia Stanisławy Leszczyńskiej i zadajemy sobie pytanie: czy warto było walczyć o życie niemowlaka, które zaledwie kilka chwil po przyjściu na ten świat często musiało go opuścić?
Warto sięgnąć po książkę Magdy Knedler „Położna z Auschwitz”, by choć na chwilę zatrzymać się w pędzie codzienności i odpowiedzieć sobie na postawione wyżej pytania.