Brytyjska pisarka zyskała sławę dzięki przejmującym powieściom „Zanim się pojawiłeś” oraz „Kiedy odszedłeś”. Autorka często sięga po tematy trudne, dające do myślenia. Bohaterowie stają wobec dylematów moralnych i borykają się z problemami, z których nie ma dobrego wyjścia. Książka, którą ostatnio przeczytałam – „We wspólnym rytmie” podejmuje tematykę dorastania, podejmowania pierwszych dojrzałych wyborów, a także pasji, która potrafi zdeterminować całe nasze życie. Z drugiej strony zostają ukazane także problemy dorosłych: ból rozstania, utrata dziecka, stawianie pracy na pierwszym miejscu.
Natasha jest robiącą karierę prawniczką, specjalizującą się w sprawach trudnej młodzieży. Ucieczka w pracoholizm jest dla niej lekiem na ból po rozstaniu z mężem. Gniew i zraniona duma popychają ją do zrobienia rzeczy, których będzie żałowała. Sama przed sobą nie jest w stanie przyznać się do uczuć, jakie nadal żywi do Maca. Ten fotograf lekkoduch jest całkowitym przeciwieństwem uporządkowanej Natashy. Brak porozumienia, utrata kolejnych ciąż sprawiają jednak, że małżonkowie całkowicie się od siebie oddalają. Dopiero przypadkowe spotkanie nastoletniej Sary, której kobieta postanawia pomóc, daje początek stopniowym zmianom relacji skłóconego małżeństwa.
Czternastoletnia Sarah natomiast to utalentowana dziewczyna, której wielką pasją są konie. Nie jest to jednak zwykłe hobby. Za namową dziadka nastolatka ma starać się o przyjęcie do elitarnej francuskiej akademii jeździeckiej Le Cadre Noir. Szkoła ta szczyci się wysokim poziomem umiejętności swoich adeptów oraz wspaniałymi końmi. Uczniowie pokazują swój kunszt podczas specjalnie organizowanych pokazów. Przedstawienia te to prawdziwe dzieła sztuki. Jeźdźcy tworzą niezwykłą więź z koniem, a ich występ przypomina balet człowieka ze zwierzęciem. Konie uczą się skomplikowanych figur, dzięki którym widzowie mają wrażenie, jakby płynęły w powietrzu. W młodości członkiem akademii był Henri – dziadek Sary i dlatego od najmłodszych lat przygotowuje dziewczynkę, aby była gotowa na naukę w Le Cadre Noir.
Plany nastolatki bardzo się komplikują, gdy Henri dostaje wylewu. Matka dziewczyny umarła kilka lat temu i dziadek jest jej jedynym prawnym opiekunem. W tej sytuacji Sarah postanawia radzić sobie sama, dopóki na jej drodze nie pojawia się Natasza i wyciąga do niej pomocną dłoń. To jednak nie koniec problemów dziewczyny. Z początku nie wie, na ile może zaufać swojej nowej opiekunce i nie wyjawia jej sekretu związanego z posiadaniem ukochanego konia Boo. Prowadzi to do nawarstwiania się problemów, podejmowania niewłaściwych decyzji i braku porozumienia międzypokoleniowego.
Powieść Moyes to fascynująca wyprawa w krainę prawdziwej pasji, gdzie rodzi się niezwykła więź między koniem a jeźdźcem. Muszą oni podążać w tym tytułowym „wspólnym rytmie”, aby zachwycić widzów pełną harmonią. Myślę, że tytuł odnosi się też do porozumienia pomiędzy nastolatkami i dorosłymi. Książka pokazuje, jak ważna jest rozmowa i otwarte opowiadanie o swoich uczuciach, pragnieniach. Brak dialogu prowadzi bowiem do sieci nieporozumień, z której ciężko jest się wyplątać.