To już kolejna recenzja książki tej autorki. Postać Justyny Kopińskiej została przybliżona we wcześniejszej recenzji jej książki „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”. Jednak to podczas czytania książki „Polska odwraca oczy” zdałam sobie sprawę, że Justyna nie jest zwykłym autorem książek. Jej proces twórczy nie jest zamknięty w czterech ścianach lub w przydomowym ogrodzie, gdzie autor czeka na wenę i natchnienie.
Żeby przybliżyć czytelnikowi problemy, które dzieją się w naszym kraju, pani Kopińska prowadzi własne dziennikarskie śledztwa, bada i analizuje polską rzeczywistość, dociera do świadków zdarzeń i prowadzi z nimi wielogodzinne rozmowy. Zgromadzony przez wiele miesięcy materiał jest źródłem rzetelnych i wiarygodnych informacji, którymi może się podzielić z czytelnikami w swoich książkach, sprawami, o istnieniu których, często-gęsto, nie mielibyśmy pojęcia.
Zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Polska odwraca oczy” to opowieści o kilku, spośród najważniejszych spraw karnych ostatnich lat. Możemy wysłuchać rozmowy z żoną Mariusza Trynkiewicza, osadzonego w zakładzie karnym w Gostyniu, za zabójstwo czterech chłopców. Kobiety, której skrzywiona ocena postępowania małżonka, jest wynikiem okaleczenia w młodości i nie uchronienia jej, jako ofiary, przed dalszymi reperkusjami podczas prowadzenia sprawy przez policję, psychologów i lekarzy. Zapoznajemy się ze sprawą dręczonych przez panią ordynator-psycholog młodocianych pacjentów szpitala psychiatrycznego w Starogardzie Gdańskim i absolutnym brakiem reakcji ze strony personelu medycznego. Dowiadujemy się, jak w policji wszystko podporządkowane jest podciąganiu statystyk wykrywania zabójstw, które w Polsce są bliskie stu procent, że śledztwa wszczyna się dopiero wtedy, gdy policja zna sprawcę, że tak naprawdę najbardziej niebezpieczni przestępcy traktowani są najłagodniej.
Przedstawione historie mają ogromną siłę rażenia, a oszczędna narracja jeszcze bardziej ją potęguje. Autorka pokazuje nam fakty, które dzieją się za naszym przyzwoleniem, bo często wygodniej ich „nie widzieć” i „nie słyszeć”. Kopińskiej nie chodzi jednak głównie o to, by obnażyć nieudolność funkcjonowania instytucji publicznych w naszym państwie, ale przede wszystkim o dociekanie, dlaczego istnienie społecznego zła jest na porządku dziennym i przy aprobacie osób dzierżących odpowiedzialne stanowiska i władzę i dlaczego tylu ludzi pozostawionych jest z poczuciem krzywdy.
Polecam reportaże Justyny Kopińskiej, po publikacji których przestępcy trafiają do więzień, a w prawie wprowadza się zmiany dotyczące bezpieczeństwa w instytucjach zamkniętych. To lektura obowiązkowa!