Roma Ligocka, a właściwie Roma Liebling to polska malarka i pisarka, która w 2001 r. zadebiutowała jako literatka, wydając swoją autobiografię. Pomysł napisania swoich wspomnień zrodził się po obejrzeniu filmu „Lista Schindlera”, w którym autorka rozpoznała samą siebie w postaci wystraszonej dziewczynki ubranej w czerwony płaszczyk w tej szarej wojennej rzeczywistości. Książka ta ukazuje koleje jej losów od wczesnego dzieciństwa spędzonego w getcie krakowskim, aż po dorosłe życie artystki.
Początek wspomnień sięga czasów, gdy Roma wraz z rodziną zostaje przeniesiona do getta krakowskiego. Pisarka pokazuje przerażający obraz wojny, w czasie której przyszło się wychowywać małej dziewczynce. Wszechogarniający strach, smutek, beznadzieja to uczucia nieodłącznie towarzyszące każdemu mieszkańcowi getta. Życie w skrajnej nędzy, walka o przetrwanie, a także niepokój o los bliskich – to elementy które nie powinny kojarzyć się z dzieciństwem, jednak niestety stają się jedynymi wspomnieniami dzieci wychowywanych w tym trudnym okresie. Rodzice Romy, ze względów bezpieczeństwa, zmieniają córce nazwisko na Ligocka oraz farbują włosy na blond. Tata trafia do obozu pracy, natomiast pisarka wraz z matką przez resztę wojny ukrywa się u polskiej rodziny. Z tego okresu pisarka wspomina także zabranie przez Gestapo ukochanej babci, z którą miała bardzo dobry kontakt.
Czasy powojenne również nie okazują się łatwe dla dzieci. Z jednej strony wszyscy cieszą się z zakończenia walk, a z drugiej natomiast nie potrafią poradzić sobie z przeżytą traumą i swój lęk i frustracje przelewają na pociechy. Autorka wspomina, że tuż po wojnie nie myśli się o dzieciach, które też wyniosły z tego doświadczenia swoje lęki. Dorośli opowiadają o obozowych przeżyciach, wspominają zmarłych bliskich, w rozmowach ciągle wracają do tych tematów. A dzieci słuchają tego wszystkiego i mają dość. Nawet powojenne szkoły wydają się przepełnione smutkiem. Pisarka wspomina placówkę żydowską, do której zaczyna uczęszczać. Tam wszyscy żyją przeszłością, wybuchają płaczem w trakcie lekcji, cały czas walczą z własną traumą, nikt ze sobą nie rozmawia, każdy chowa się w swojej samotności.
Autorka opowiada też o przelotnej fascynacji komunizmem, o czasach młodości. Wspomina założenie „Piwnicy pod baranami” oraz artystów z cyganerii krakowskiej, w kręgu których się obraca. Pisze też o Romanie Polańskim, który jest jej kuzynem i spędza z nim mnóstwo czasu. Życie uczuciowe pisarki jest burzliwe. Przeżywa liczne romanse, podróżuje po Europie, nigdzie nie mogąc zagrzać miejsca na dłużej. Pracuje jako kostiumolog i scenograf w europejskich teatrach. Na jej związkach często zaważa przeżyta trauma i depresja, z którą zmaga się wiele lat. Do tego dochodzi uzależnienie od leków, z którym udaje jej się zwyciężyć. Jak podkreśla, doświadczenia wojenne zaważyły na całym jej życiu.
Gorąco polecam książkę Romy Ligockiej „Dziewczynka w czerwonym płaszczyku”. To niezwykłe świadectwo osoby, której udało się przeżyć okrucieństwo wojny. Poznajemy nie tylko wydarzenia, które miały miejsce, ale także emocje im towarzyszące. Autobiografia pisarki na długo zapada w pamięć.