W końcu udało mi się zaopatrzyć w brakujący tom do cyklu „Podróż do miasta świateł” Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk, bym mogła śledzić dalsze losy bohaterów powieści „Cukiernia pod Amorem”.
Narracja jest tu prowadzona dwutorowo, gdyż akcja rozgrywa się zarówno w dziewiętnastowiecznej Francji, jak i czasach współczesnych w Polsce. Najpierw poznajemy Ninę Hirsch, historyka sztuki z Warszawy, która na prośbę matki przybywa do Gutowa, aby zająć się pogrzebem ciotki Agaty Witczak i pozałatwiać wszystkie związane ze zmarłą sprawy. Podczas kilkudniowego pobytu w miasteczku poznaje Igę Toroszyn, współwłaścicielkę cukierni Pod Amorem, z którą się zaprzyjaźnia. Dowiaduje się również, że z muzeów na całym świecie zaczynają ginąć obrazy Rose de Vallenord. Iga jest zaniepokojona tym faktem, bowiem w jej posiadaniu jest portret Tomasza Zajezierskiego, namalowany przez słynną rudowłosą malarkę, która przed laty uwiodła młodego hrabiego. Nina doradza Idze, jak najlepiej ochronić obraz przed ewentualną kradzieżą. Jednocześnie zainteresowana tematem, postanawia udać się do Paryża, gdzie żyła i tworzyła artystka, by dokładnie zbadać tę sprawę.
Następnie autorka przenosi czytelników do Paryża z czasów La Belle Époque, który fascynuje i urzeka, a barwni bohaterowie, niczym przewodnicy, prowadzą nas po uliczkach miasta świateł. Tytułową Różę z Wolskich spotykamy w pierwszym tomie „Cukierni pod Amorem” jako epizodyczną postać sagi. Jawi się jako barwny ptak tamtych czasów. Ta niezwykła kobieta jest malarką, emancypantką i skandalistką w jednym. Dowiadujemy się o jej skrytych pragnieniach, romansach i pasjach.
Niechcący zaczynamy porównywać te dwie postacie: współczesną singielkę Ninę i Różę – niezależną malarkę z Montparnasse. Ich sytuacja wyjściowa była dość podobna: dominująca matka, która nie potrafiła odciąć pępowiny i zawłaszczyła życie dziecka aż do jego dorosłości. Obie bohaterki są silnymi kobietami i przeciwstawiają się trudnościom, które spotykają na swojej drodze. Wydaje mi się jednak, że Róża jest kobietą o niezwykłym harcie ducha, bo w gruncie rzeczy przyszło jej żyć w o wiele trudniejszych dla kobiety czasach i musiała stawiać czoła sytuacjom, o których Ninie przyszło tylko czytać w książkach.
Czy Ninie, podążającej śladem Róży w Paryżu, uda się wyjaśnić zagadkę kradzieży obrazów słynnej malarki? Oto jak sama podsumowuje swoją podróż do miasta świateł: „Więcej niż o Rose de Vallenord, dowiedziałam się o sobie, ale czy nie temu właśnie powinna służyć sztuka?” Jeśli masz ochotę na prawdziwą ucztę literacką, podróż do stylowego Paryża z odległej epoki, chcesz lepiej zrozumieć Le Chic Parisien sięgnij po cykl powieści Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk „Róża z Wolskich” i „Rose de Vallenord”!