Tego lata w kinach polskich (światowych też) wiodły prym dwa filmy: „Oppenheimer” i „Barbie”. Oba weszły do kin tego samego dnia - 21 lipca i, co jak się okazało, miało swój ukryty cel zarówno strategiczny, jak i komercyjny. Dla wielu jednak osób pytanie pozostawało zasadnicze: na który film się wybrać, który okaże się lepszym wyborem?
Sama nie zastanawiałam się długo i po krótkim rozeznaniu wybrałam „Oppenheimera”. Ponieważ jednak były wakacje, a więc cudowny czas relaksu, zabawy i totalnego marnowania czasu, zdecydowałam się w drugiej kolejności obejrzeć „Barbie”. Jestem więc teraz gotowa do oceny obu filmów i mogę się podzielić swoimi spostrzeżeniami.
Trudno porównywać te filmy pod jakimkolwiek względem, ale trzeba też stwierdzić, że oba są wyjątkowe, mają wspaniałą obsadę i zostały nakręcone przez wybitnych reżyserów.
Scenariusz filmu autorstwa Christophera Nolana, powstał w oparciu o nagrodzoną Pulitzerem biografię Roberta Oppenheimera, autorstwa Kai Birda i Martina J.Sherwina pt.: „Oppenheimer. Triumf i tragedia ojca bomby atomowej.” Jest to opowieść o genialnym naukowcu, który wraz ze swoim zespołem opracował bombę atomową. Nazwany został „ojcem bomby atomowej”, ale i „amerykańskim Prometeuszem”, bo dał ludziom dar, którego nie powinni dostać, a potem przez całe życie przez to cierpiał. Ten film jest czymś więcej niż zwykłą biografią, mamy tu sporo historii, polityki, dramatu sądowego, a nawet trochę thrillera psychologicznego. Wart jest obejrzenia nie tylko przez osoby interesujące się fizyką czy chemią, choć dla mnie ten walor filmu miał wpływ na jego wybór. Film trwa długo, bo aż trzy godziny. Trochę mnie to odstraszało, ale niepotrzebnie. Większa część akcji dzieje się albo w ciasnym pokoiku w czasie przesłuchania, albo na pustyni w bazie Los Alamos, gdzie projektowano broń jądrową. Mogłoby się wydawać, że będzie to monotonne i nudne, ale dzięki ekscytującym dialogom, które podnoszą napięcie, czas trwania seansu mija niespodziewanie szybko.
Drugi film to był dla mnie totalny kosmos, bowiem moda na lalkę Barbie to nie są czasy mojego dzieciństwa. Mojego dziecka – również nie, bo syn preferował typowo chłopięce zabawki. Niewielką więc miałam wiedzę na temat Barbie Landu, o fascynacji i sentymencie nie wspominając. Gigantyczny fenomen tej zabawki zrozumiałam dopiero w kinie. Wbrew moim przewidywaniom nie jest to typowa bajka dla dzieci, bo wiele tu dwuznacznie wypowiadanych kwestii, które trzeba by było potem tłumaczyć swoim pociechom. Greta Gerwig powołuje do życia lalkowy świat i łączy go z naszym, tworząc bajkową historię poruszającą wiele współczesnych problemów. Opowiada o blaskach i cieniach kobiecości, kapitalizmie, patriarchacie i męskich stereotypach. Robi to z takim humorem, że dosłownie trudno mi było powstrzymać nagłe wybuchy śmiechu. Oczywiście, że oprócz całych pokładów istotnych wartości, film jest także komedią romantyczną wypełnioną dobrą muzyką, pięknymi strojami i doskonałymi układami tanecznymi. Choć era koloru zwanego „millennial pink” dobiegła już końca, to można było zobaczyć mnóstwo odcieni tego ulubionego koloru filmowej Barbie. Od fuksji począwszy, przez odcienie amarantu, pudru i maliny, skończywszy na neonowych różach. Do tego wspaniała scenografia i wymyślne kostiumy. Bardzo dobrze się to wszystko w całości ogląda.
Dwa skrajnie różne filmy, ale oba moim zdaniem doskonałe w swoich kategoriach. Barbieheimer to letni triumf kina! Warto więc zobaczyć każdy z nich!
