Powieść Mario Escobara to poruszająca historia Helene Hennemann, która wraz z pięciorgiem dzieci trafia do obozu w Auschwitz. Opowieść jest o tyle ciekawa, że Helene jest Niemką czystej krwi aryjskiej. Co zatem powoduje, że trafiła do obozu zagłady?
Historia głównej bohaterki rozpoczyna się w 1943 r., kiedy to do drzwi jej mieszkania puka gestapo. Dlaczego akurat ta rodzina zwraca uwagę władz? Otóż mąż Helene – Johann jest z pochodzenia Romem. Nie tylko bowiem Żydzi są poddawani eksterminacji, ale także przedstawiciele innych grup etnicznych, którzy zaburzają wizję Hitlera o czystości krwi aryjskiej. Helene jako żona i matka stoi przed moralnym wyborem, czy pozostać w domu, gdyż takie prawo jej przysługuje, czy podążyć wraz z rodziną do Auschwitz. Dla kobiety wybór może być tylko jeden. Pakuje całą rodzinę i wyrusza w nieznane.
Na początku podróży bohaterka przeżywa szok, gdy upchnięci w bydlęcych wagonach jadą do obozu. W ścisku, bez jedzenia i wody nie wszyscy mają szansę przeżyć tę dramatyczną podróż. Po przybyciu na miejsca rozdzielają ją z mężem i wraz z dziećmi trafia do ciasnego baraku, gdzie walczy o miejsce do spania. Helene z wykształcenia jest pielęgniarką i zostaje wcielona do obozowej służby medycznej. Udaje jej się z dziećmi przenieść do lepszego baraku, zamieszkałego przez samych Niemców. Mimo tej małej poprawy warunków i tak codziennie walczy o przeżycie swoich pociech, które z braku pożywienia mizernieją w oczach.
Sytuacja ulega zmianie, gdy do obozu trafia nowy lekarz – doktor Mengele. Powierza on Helene zadanie utworzenia przedszkola w Auswitz. Bohaterko początkowo nie wierzy w to, co słyszy. Po co w takim miejscu tworzyć przedszkole? Po przemyśleniu sprawy dochodzi do wniosku, że jest to szansa, aby poprawić byt obozowych dzieci i nie może zmarnować takiej okazji do pomocy. Wkrótce dostaje wszystkie potrzebne rzeczy i przedszkole rozpoczyna swoją działalność. Dzieci mogą pobyć w cieple przez kilka godzin, dostają mleko i herbatniki, a także chociaż na chwilę zapominają o okrucieństwie miejsca, w którym się znajdują.
Jaki był jednak cel nazistów, aby otworzyć przedszkole w obozie? Otóż sprawa się wyjaśnia, gdy do Aushwitz przybywa komisja z Berlina i Mengele chwali się nowo powstałą placówką. Niemcy wysyłają wiadomość światu, że obozy to ludzkie miejsca, w których rodzice pracują, a w tym czasie dzieci przebywają w przedszkolu. Czysta propaganda.
Helene od początku przypatruje się doktorowi Mengele, który mimo pomocy, którą niesie, nie wzbudza jej zaufania. Zastanawia się nad pracą lekarza, który wiele godzin spędza w swoim laboratorium. Niepokoi ją również fakt bliźniąt znikających za drzwiami gabinetu lekarskiego. Nie widzi bowiem, aby dzieci wracały stamtąd do rodziców… Sama posiada bliźniaki i obawia się o ich los.
„Kołysanka z Auschwitz” to poruszająca powieść oparta na faktach. Helene jest postacią historyczą. Naprawdę powierzono jej zadanie utworzenia przedszkola w obozie. Polecam gorąco tę książkę, gdyż dla mnie jest to opowieść o bezwarunkowej miłości matki do swoich dzieci. Kobieta jest w stanie poświęcić wiele dla swoich pociech, nawet własne życie. Powieść pokazuje też, że nie można tracić nadziei, mimo otaczającego nas okrucieństwa i że najważniejsza jest miłość. Autor powieści sam przyznaje, że chciał także zwrócić uwagę na problem Romów, którzy również ginęli w obozach. Książka jest poświęcona ich pamięci.