To książka o dziecku, które okaleczono zanim się urodziło. O dziecku, które bardzo pragnęło, aby je kochać.
Ośmioletnia Philippa, po pożarze własnego domu, trafia do Casey Watson, która prowadzi tymczasowy dom zstępczy dla dzieci z największymi problemami psychologicznymi i wychowawczymi. Matka dziewczynki po wypadku nadal przebywa w szpitalu. Ale to nie jest największy problem małej Flip. Bo jeśli dziecko trafia pod opiekę Casey Watson, to sprawa jest najczęściej o wiele bardziej skomplikowana. I tak jest tym razem.
„Mamusiu, myślisz, że jestem brzydka?” – to pierwsze słowa, z którymi Flip zwróciła się do swojej nowej opiekunki. Jak na powitanie, był to, mówiąc najoględniej, tekst dość nietypowy. W głowie Casey od razu uruchamia się czerwona lampka, by badać przyczyny takiego zachowania tkwiące zapewne w przeszłości dziewczynki. Tak więc śledztwo zostało rozpoczęte i trwa do ostatnich stron książki, która trzyma w napięciu niczym mocny kryminał.
Casey Watson jest niezawodna w ratowaniu dzieci, którym nie dano już szansy, bo nikt nie mógł sobie z nimi poradzić. Narażając spokój, zdrowie i życie swoje i swojej rodziny, obserwuje i analizuje postępowanie swoich podopiecznych, wymyślając indywidulane sposoby pomocy, aby odkryć największy potencjał drzemiący w każdym z nich. Przeszłość każdego dziecka jest inna i choć jest ono jeszcze małe już niesie ze sobą często ogromny bagaż życiowego doświadczenia.
„Kochaj mnie, mamo” to drastyczna i przejmująca biografia skrzywdzonego dziecka, ale zarazem jest pełna ciepła, dobra i miłości, bo taka jest właśnie Casey i jej biologiczna rodzina. I jeszcze nadzieja… ta książka niesie ogromną nadzieję, że nawet najbardziej powikłane, skomplikowane i zatrważające losy małego człowieka można rozwikłać i wyprowadzić go na lepszą drogę. Dla mnie była to bardzo wzruszająca i pełna refleksji lektura, godna polecenia! Poza tym w Wielkiej Brytanii wszystkie książki autorki są przez wiele miesięcy w Top 10 list bestsellerów.